ข.พระคัมภีร์และคำสอน
       1. บทอ่านที่หนึ่ง (1ซมอ 26:2,7-9,12-13,22-23) บทนี้ทำให้เราทราบว่าดาวิดได้ตัดสินใจที่ถูกต้องอย่างไร เขาแสดงความเคารพต่อกษัตริย์ซาอูลผู้ที่ได้รับการเจิมแต่งตั้งจากพระเจ้าโดยการให้อภัยเขา ในขณะที่ซาอูลยังคงเลือกทางที่ผิด คือการอาฆาตพยาบาทอย่างไม่ลดละ

      2. บทสดุดี (สดด 103) เตือนเราถึงความเมตตากรุณาและความเห็นอกเห็นใจของพระเจ้าที่เราควรนำไปปฏิบัติ

      3. บทอ่านที่สอง (1คร 15:45-49) น.เปาโลสอนเราว่าทำไม “อาดัมคนแรก” ได้ตัดสินใจเลือกที่ผิดพลาดโดยการไม่นบนอบเชื่อฟังพระเจ้า ซึ่งนำความตายมาสู่โลก ในขณะที่พระเยซูซึ่งเป็น “อาดัมใหม่” ได้ตัดสินใจเลือกที่ถูกต้องคือ การปฏิบัติตามแผนการช่วยมนุษย์ให้รอดพ้นจากบาปของพระบิดาเจ้า

     4. พระวรสาร (ลก 6:27-38) พระเยซูเจ้าทรงปฏิรูปคำสอนเรื่องหลักศีลธรรมที่เกี่ยวกับการเลือกที่ถูกต้องในความสัมพันธ์ระหว่างเรามนุษย์ โดยทรงมอบ “กฎทอง” ให้เราทุกคนนำไปปฏิบัติคือ “ท่านอยากให้เขาทำต่อท่านอย่างไร ก็จงทำต่อเขาอย่างนั้นเถิด” กฎทองนี้ได้ถูกขยายโดยคำสั่งที่ว่า “จงรักศัตรู...จงทำดีต่อผู้ที่เกลียดชังท่าน..จงอวยพรผู้ที่สาปแช่งท่าน..และภาวนาให้ผู้ทำร้ายท่าน” สำหรับพระเยซูเจ้าแล้วความรักเป็นทัศนคติพื้นฐานของการแสวงหาความดีในตัวของคนอื่น พระเยซูเจ้าทรงสั่งเราให้รักศัตรูและมีเมตตาเหมือนที่พระบิดาเจ้าสวรรค์ทรงเมตตาเรา “จงเป็นผู้เมตตากรุณาดังที่พระบิดาของท่านทรงพระเมตตากรุณาเถิด” พระองค์ทรงสรุปโดยสอนเราให้อย่าตัดสินผู้อื่นและให้อภัยผู้อื่น

ค. ปฏิบัติ           
       1. “พึ่งพาพระหรรษทาน” สิ่งที่ทำให้คริสตชนแตกต่างจากคนอื่นๆก็คือ การดำเนินชีวิตในพระหรรษทาน ซึ่งหมายความว่า เราให้พระเจ้าทำงานในตัวของเรา ให้พระเจ้าประทับในตัวเรา เพื่อพระองค์จะทรงช่วยเหลือเราให้ทำสิ่งต่างๆ พระหรรษทานจะช่วยให้เราทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ หรืออะไรที่เกินเลยความสามารถของเรา เช่น ต้องยกโทษให้ศัตรู ต้องรักโดยไม่หวังผล ต้องเมตตาคนที่ทำผิดต่อเรา ฯลฯ

        2.  “ยกโทษให้ผู้อื่น” การภาวนาทำให้เราได้รับพระหรรษทานจากพระเจ้า เราต้องภาวนาเพื่อขอพละกำลังที่จะยกโทษให้ผู้อื่น เราสวดบทข้าแต่พระบิดาฯ ประโยคหนึ่งที่เราภาวนาว่า “โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้า เหมือนข้าพเจ้าให้อภัยแก่ผู้อื่น” เรื่องนี้ท้าทายเราให้เอาชนะธรรมชาติที่มักจะยึดติดความเกียจชังของเรา วันนี้ให้เราตั้งใจจริงวอนขอพระหรรษทานเพื่อให้เราสามารถให้อภัยสมาชิกในครอบครัวของเรา เพื่อนบ้าน เพื่อนร่วมงาน การให้อภัยจะช่วยเยี่ยวยาความกลัดกลุ้มใจ ความเครียดแค้น ความอาฆาตพยาบาทให้หมดสิ้นไป นอกจากนั้นพระองค์ยังสั่งให้เราหยุดการวิพากษ์วิจารณ์ และติฉินนินทาผู้อื่นอีกด้วย