เพราะการที่เราจะกลายเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์นั้น ไม่จำเป็นต้องดำเนินชีวิตฝ่ายจิตเพียงอย่างเดียว แต่ต้องออกไปมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คน ได้เห็นโลกของความเป็นจริง ผู้คนที่ทุกข์ยากลำบาก และกำลังรอความช่วยเหลือ แค่เราพยายามที่จะหยิบยื่นด้วยสิ่งเล็กน้อยเท่าที่เรามีให้ได้ นั่นก็เป็นก้าวหนึ่งที่จะนำเราไปสู่ความศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว
เป็นความจริงที่ว่า มีคนจำนวนไม่น้อยที่กลัวการเข้าสังคม กลัวการมีปฏิสัมพันธ์กับคนแปลกหน้า หรือคนที่ไม่คุ้นเคย กลัวที่จะเริ่มต้นสนทนา หรือทักทายคนอื่นก่อน พฤติกรรมเหล่านี้ ไม่ถือว่า ผิดปกติแต่อย่างใด สมณสาส์นฯ กล่าวยืนยันไว้ด้วยว่า การที่เรามีความคิดหรือกระทำเช่นนี้สามารถยอมรับได้ บางคนอาจคิดว่า การร่วมกิจกรรมกับคนหมู่มาก รู้จักคนมากมาย อาจนำปัญหาต่างๆ เข้ามาในชีวิตของเราได้ แท้จริงแล้ว การดำเนินชีวิตด้วยความรอบคอบ รู้จักไตร่ตรองแยกแยะ ภายใต้การนำของพระเจ้าสม่ำเสมอทุกๆ วัน สามารถช่วยแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ สมณสาส์นฯ บอกถึงวิธีการจัดการไว้ด้วยว่า เราต้องรู้จักบูรณาการ ปรับใช้ในชีวิตให้เหมาะสม ตัวอย่างเช่น หากเรารู้ว่า การสร้างความสัมพันธ์กับคนไม่ดีบางคน เช่น คนพาลที่ยากจะเปลี่ยนแปลงเขา เราก็ควรที่จะค่อยๆ ถอยห่างจากเขา นั่นคือ การบูรณการ อย่างไรก็ดี การจะก้าวไปสู่ความศักดิ์สิทธิ์ จึงมิใช่เพียงการมีปฏิสัมพันธ์แบบฉาบฉวยเท่านั้น การรู้จักผู้คนมากขึ้น รู้จักตัวตนของเขามากขึ้น จนเราสามารถช่วยเหลือเขาในสิ่งที่เราช่วยได้ด้วยความเต็มใจ จะทำให้เราก้าวไปสู่ความศักดิ์สิทธิ์
อย่ากลัวไปเลย เพราะพระเจ้าทรงหนุนนำเราในกิจการดีเสมอ พระองค์ทรงเห็นภายในจิตใจเบื้องลึกของเรา เพื่อให้เราสามารถใช้ชีวิตอย่างชื่นชมยินดีทุกวัน.... จงชื่นชมยินดีเถิด!
